تالار گفت و گوی حسابداری

برای سرگرمی یک وب سایت درست کردم برای به اشتراک گذاری دانش حسابداری.

چه نیازی است تمام شرکت‌ها رسیدگی شوند؟

«ماده 229 - اداره امور مالیاتی میتوانند برای رسیدگی به اظهارنامه یا تشخیص هرگونه درآمد مؤدی به کلیه دفاتر و

اسناد و مدارک مربوط مراجعه و رسیدگی نمایند و مؤدی مالیات مکلف به ارائه و تسلیم آنها میباشد وگرنه بعداً به نفع

او در امور مالیاتی آن سال قابل استناد نخواهد بود مگر آنکه قبل از تشخیص قطعی درآمد معلوم شود که ارائه آنها در

مراحل قبلی به عللی خارج از حدود اختیار مؤدی میسر نبوده است.» قانون مالیات‌های مستقیم، مصوب ۱۳۹۴/۰۴/۳۱

با توجه به این ماده اداره امور مالیاتی می‌تواند بدون رسیدگی اظهارنامه مودیان مالیاتی را قبول نماید. حال آن که اداره مالیات دفاتر کلیه اشخاص حقوقی را به ریز مورد بررسی قرار می‌دهند. دو مساله در رابطه با این موضوع قابل تامل است:

۱- اگر بنا باشد اداره مالیات دفاتر کلیه شرکت‌ها را رسیدگی کرده و مالیات آنان را به اصطلاح تشخیص دهد، دیگر چه نیازی است شرکت‌ها اظهارنامه ارسال کنند؟ صرف نگهداری دفاتر و تهیه صورت‌های مالی حسابرسی شده می‌تواند کافی باشد.

۲- اصلاً چه نیازی است تمام شرکت‌ها رسیدگی شوند؟ اگر شرکتی درآمد خود را کمتر از واقع اظهار کند می‌تواند دو علت داشته باشد: یکی این که اشتباه حسابداری اتفاق افتاده باشد و دیگر این که به عمد به نیت پرداخت نکردن مالیات اطلاعات غلط اظهار کند. حالت اول قاعدتاً توسط حسابرس کشف می‌شود و از آنجایی که شرکت‌ها خود اولین استفاده کنندگان اطلاعات حسابداری هستند همواره تلاش دارند اشتباهات خود را به حد اقل برسانند. حال اگر حالت دوم را بپذیریم، یعنی پذیرفته ایم که عمده مودیان تلاش در قانون‌شکنی، ارائه اطلاعات غلط و فرار از مالیات دارند. اگر چنین باشد با مشکل عمیق تری روبرو هستیم. تمام سیستم‌های اعمال قانون بر اساس این فرض می‌توانند اثر بخش باشند که عمده جامعه پیرو قانون هستند و قانون شکنان عده معدودی از افراد جامعه هستند. اگر مودیان بخواهند از مالیات فرار کنند رسیدگی ممیزان مالیاتی تنها تا حدی می‌تواند درآمدهای کتمان شده و هزینه‌های جعلی را شناسایی کند. مودیان باید در ارائه اظهارنامه حسن نیت داشته باشند و فرض مجری قانون نیز باید بر حسن نیت مودی باشد.

حال تصور کنید با توجه به تعداد شرکت‌هایی که وجود دارد، اداره مالیات باید چه هزینه سنگینی را برای رسیدگی به همه آن‌ها متحمل می‌شود. اگر سیاستی وجود داشت که شرکت‌ها را به سمت ارائه اطلاعات شفاف سوق می‌داد، می‌شد اداره مالیات را کوچکتر کرد و هزینه‌ای را که برای وصول مالیات صرف می‌شد به مصارف اثربخش‌تر اختصاص داد.

سهام خزانه

در قوانین ایران شرکت‌های سهامی خاص امکان خرید و نگهداری سهام خود را ندارند. این باعث شده اعطای سهام تشویقی با دشواری صورت پذیرد. آیا کسی علت این ممنوعیت را می‌داند؟

چارچوب نظری حسابداری

هدف حسابداری ارائه گزارشات مفید است. گزارشی مفید است که وضعیت، عملکرد و انعطاف‌پذیری مالی شخص مورد گزارش را به خوبی بیان کند. برای اینکه گزارشات مفید باشند لازم است اطلاعات به درستی جمع‌آوری، ثبت و طبقه‌بندی شوند. این خود مستلزم پیاده سازی الزامات چارچوب نظری حسابداری است که شامل فرض های اولیه، اهداف و خط مشی رسیدن به این اهداف در حسابداری است. این مفروضات شامل موارد زیر است:

فرض شخصیت حسابداری: حساب چه شخصی را داریم نگه می‌داریم؟

فرض دوره مالی: زمان پیوسته است و عملیات همواره ادامه دارد ولی برای اینکه عملکرد مالی شخص را بررسی و مقایسه کنیم این زمان پیوسته را به دوره‌های مساوی تقسیم می‌کنیم.

فرض تداوم فعالیت: اگر مدرکی برای اثبات خلاف آن وجود نداشته باشد فرض می‌کنیم فعالیت شخص تا آینده دور ادامه دارد.

یک گزارش برای این که مفید باشد باید دارای صفات کیفی ای به شرح زیر باشد. برخی از این صفات مربوط به محتوا و برخی مربوط به چگونگی ارائه این اطلاعات است.
مربوط بودن: اطلاعات باید برای تصمیم‌گیری مفید باشد. به این صورت که ۱- ارزش پیش‌بینی کنندگی وتاییدکنندگی داشته باشد. 2- صفاتی از اقلام مورد گزارش انتخاب شود که به صورت شفاف با واحد پول قابل بیان باشد.
قابل اتکا باشد یعنی ۱- صادقانه باشد ۲- بی‌طرفانه باشد ۳- محتاطانه تهیه شده باشد یعنی درآمدها با حد اقل خوش‌بینی و هزینه‌ها با حداکثر بدبینی گزارش شود و 4- کامل باشد ۵- جامع باشد.

قابل مقایسه باشد به این صورت که ۱- از رویه ثابتی پیروی کند و ۲- رویه‌های مورد استفاده را افشا کند.

رعایت اصل اهمیت: تمام موارد گفته شده در بالا به شرطی باید رعایت شود که ارزشش را داشته باشد.

بر موارد مذکور محدودیت‌هایی حاکم است مثلاً اینکه گزارش باید به موقع باشد و نباید با دوره مورد گزارش فاصله زیادی داشته باشد ولی جمع‌اوری اطاعات به زمان نیاز دارد. یا برای مثال ممکن است اطلاعاتی کاملاً قابل اتکا باشد ولی مربوط نباشد.